Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sanoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2024r.

Sąd Rejonowy w Sanoku – IV Wydział Pracy w składzie:

Przewodniczący : Sędzia Aldona Helińska-Hanus

Protokolant : st. sekretarz sądowy Renata Kurnik

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2024r. w Sanoku na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa : J. H.

przeciwko pozwanemu : Fabryka (...) L. S., (...) Spółka Jawna w Z.

o odszkodowanie;

I. z a s ą d z a od pozwanego Fabryki (...) L. S., (...) Spółka Jawna w Z. na rzecz powódki J. H. kwotę 10.800,00 zł (dziesięć tysięcy osiemset złotych 00/100) tytułem odszkodowania,

II. z a s ą d z a od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sanoku na rzecz radcy prawnego M. K. kwotę 3.321,00 zł ( trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych 00/100) brutto tytułem kosztów zastępstwa z urzędu,

III. n a k a z u j e ściągnąć od pozwanego Fabryki (...) L. S., (...) Spółka Jawna w Z. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sanoku kwotę 3.321,00 zł ( trzy tysiące trzysta dwadzieścia jeden złotych 00/100) tytułem kosztów zastępstwa z urzędu,

IV. o d s t ę p u j e od obciążania pozwanego Fabryki (...) L. S., (...) Spółka Jawna w Z. opłatą od pozwu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sanoku.

Sędzia Aldona Helińska-Hanus

Sygn. akt IV P 72/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 września 2024r.

Powódka J. H., reprezentowana przez pełnomocnika z urzędu, wystąpiła w dniu 29 września 2023r. do Sądu Rejonowego w Sanoku przeciwko pozwanemu Fabryce (...) L. S., (...)z siedzibą w Z., domagając się zapłaty odszkodowania w wysokości 10.800,00 zł oraz zasądzenia wynagrodzenia dla pełnomocnika z urzędu, zgodnie ze stawkami pełnomocnika z wyboru.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazywała, że była zatrudniona u pozwanego nieprzerwanie, w okresie od dnia 01 czerwca 2018r. do 28 lipca 2023r. (wcześniej od dnia 01 kwietnia 2013r. do 09 sierpnia 2016r., a pomiędzy wskazanymi okresami zatrudnienia na umowę zlecenie) na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. Jej wynagrodzenie było wynagrodzeniem minimalnym, płatnym do 10-go dnia każdego bieżącego miesiąca. Od 2020r. pozwany zaczął przekraczać terminy płatności albo nie wypłacał wynagrodzenia w całości, co stanowi zdaniem powódki ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracodawcy wobec pracownika z uwagi na powszechność tej praktyki, także wobec innych pracowników, jej długotrwałość, powtarzalność i rozmyślność w związku z tym, że pracodawca uczynił sobie z niej sposób na przetrwanie trudnej sytuacji w zakładzie pracy.

( pozew – k. 3-4, dokumenty przedłożone do pozwu – k.5-36 )

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 października 2023r. pozwany wniósł o oddalenie pozwu i o zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm prawem przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, że zgodnie z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego dla oceny czy w danych okolicznościach faktycznych niewypłacenie przez pracodawcę części wynagrodzenia stanowi ciężkie naruszenie obowiązku wobec pracownika, należy zbadać uporczywość niedozwolonych zachowań pracodawcy jak i stopień realnego zagrożenia lub uszczerbku dla istotnego interesu pracownika. Ponadto pozwany wskazał, że przyczyną rozwiązania umowy bez wypowiedzenia przez powódkę nastąpiło z powodu nieterminowego wypłacenia jej wynagrodzenia za miesiąc czerwiec 2023r., które zostało uregulowane, a pracodawca w dniu 10 lipca 2023r. wypłacił powódce większą część wynagrodzenia, a z trzydniowym opóźnieniem pozostałą część.

W sytuacji gdyby Sąd nie podzielił tych argumentów pozwany wniósł o ograniczenie wysokości odszkodowania przy zastosowaniu art. 8 k.p.

( odpowiedź na pozew – k.44-46 )

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 01 czerwca 2018r. została zawarta przez pozwanego Fabrykę (...) Spółka Jawna L. S. (...) z siedzibą w Z. z powódką J. H. umowa o pracę na czas określony, do dnia 31 stycznia 2019r. Powódka została zatrudniona na stanowisku pracownika obsługi produkcji, w pełnym wymiarze czasu pracy i za wynagrodzeniem w kwocie najniższego wynagrodzenia obowiązującego w danym okresie, w wysokości 2.100,00 zł brutto miesięcznie.

Zgodnie z umową wynagrodzenie miało być płatne co miesiąc w sposób i na zasadach określonych w regulaminie pracy.

Kolejna umowa o pracę na czas określony do dnia 28 lutego 2021r. została zawarta pomiędzy stronami w dniu 01 lutego 2019r., z zachowaniem pozostałych warunków zatrudnienia powódki. Wynagrodzenie miesięczne brutto powódki określono na kwotę 2.450,00 zł.

Umową o pracę z dnia 01 marca 2021r. powódka została zatrudniona na czas nieokreślony na tych samych warunkach i ze wskazaniem stawki ubruttowionej wynagrodzenia na kwotę 2.800,00 zł, stanowiącą najniższe wynagrodzenie obowiązujące w danym okresie.

Wynagrodzenie to miało być płatne do 10-go dnia każdego miesiąca z dołu. Powódka posiadała początkowo rachunek bankowy w Banku (...), a od 2020r. w banku (...), w związku ze zmianą konta przez pozwanego i celem uniknięcia spóźnień w wypłatach.

Począwszy do 2020r. zaczęły się opóźnienia w wypłatach wynagrodzenia, a ponadto tylko część wynagrodzenia była płacona w terminie. Przypadki takie zdarzały się bardzo często i tak przykładowo powódka otrzymała kwoty wynagrodzenia po 1.928,62 zł w dniach : 12.03.2020r. i 11.09.2020r., kwotę 2.069,67 zł w dniu 12.07.2021r., w miesiącu marcu 2022r. w dwóch ratach 10-go i 16-go marca w kwocie 1.363,56 zł i 1.000,00 zł, w miesiącu czerwcu 2022r. w dwóch ratach 10-go i 21-go czerwca w kwocie 1.163,56 zł i 1.200,00 zł, w miesiącu sierpniu 2022r. w dwóch ratach 10-go i 12-go sierpnia w kwocie 1.163,56 zł i 1.200,00 zł, w miesiącu wrześniu 2022r. w dwóch ratach 09-go i 16-go września w kwocie 1.314,05 zł i 1.000,00 zł, w miesiącu maju 2023r. w dwóch ratach : 10-go i 15-go maja w kwocie 1.589,17 zł i 1.000,00 zł, w miesiącu czerwcu 2023r. w dwóch ratach 09-go i 16-go czerwca w kwocie 1.589,17 zł i 1.000,00 zł, w miesiącu lipcu 2023r. w dwóch ratach 10-go i 13-go lipca w kwocie 1.366,13 zł i 1.000,00 zł.

Pismem z dnia 28 lipca 2023 r. powódka rozwiązała z pozwanym umowę o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia i wezwała do wypłaty odszkodowania, wskazując jako przyczynę rozwiązania tejże umowy ciężkie naruszenie przez pracodawcę obowiązków, tj. niewypłacanie w całości należnego wynagrodzenia za pracę w terminie.

W dniu 28 lipca 2023r. pozwany wystawił powódce świadectwo pracy obejmujące okres jej zatrudnienia od dnia 01 czerwca 2018 r. do dnia 28 lipca 2023r.

( dowody: umowa o pracę na czas określony z dnia 01.06.2018 r. i z dnia 01.02.2019r. – k. 1 i 10 części B akt osobowych powódki; umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 01.03.2021 r. – k. 17 części B akt osobowych powódki, pismo o rozwiązaniu umowy i świadectwo pracy - k.1-2 części C akt osobowych powódki , kopia dokumentów poświadczonych za zgodność – k.5-36 akt sprawy, zeznania powódki J. H. – k.14verte-15, zeznania świadka Z. M. – k.14verte, zeznania świadka P. H. – k.65, zeznania świadka P. H. – k.65verte-66, zeznania świadka K. A. (1) – k.66, zeznania pozwanej L. S. – k.86 )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane dowody.

Dowodom z dokumentów Sąd przyznał walor wiarygodności albowiem nie budziły one wątpliwości co do ich pochodzenia. Ich treść koreluje ze sobą jak również z zeznaniami powódki.

Jeśli chodzi o zeznania stron i świadków to są one generalnie spójne i potwierdzają, że wypłaty wynagrodzeń nie były w terminie, często były dokonywane w ratach i takie przypadki dotyczyły nie tylko powódki ale i innych pracowników. Z dowodów tych wynika, że nawet do tygodnia czasu po terminie była wypłacana druga część wynagrodzenia.

Znamienne są także zeznania samej powódki, jej męża P. H. i świadka K. A. (1), z których wynika jednoznacznie, że powódka z powodu „dzielonego” wynagrodzenia narzekała na problemy finansowe, a zbiegło się to z chorobą jej matki, a następnie jej chorobą. Ponadto jak wynika również z zeznań powódki miała w tym czasie różne wydatki, posiadała kredyt hipoteczny i miała na utrzymaniu dwoje nastoletnich dzieci. Zmuszona była również pożyczać pieniądze u rodziców. Sąd dał wiarę zeznaniom powódki jako logicznym , szczerym i przekonywującym. Sąd miał również na uwadze, że przypadki opóźnień pozwanego w wypłacie wynagrodzenia nie były incydentalne, a często się powtarzały na przestrzeni kilku lat.

Sąd również dał wiarę zeznaniom pozwanej L. S., która wskazała, że opóźnienia dotyczyły wszystkich pracowników i były związane z nieterminowymi wpłatami od odbiorców za dostarczony towar.

Zeznania świadków P. H., K. A. (1) i Z. M., którzy byli również pracownikami pozwanego także potwierdziły wskazywane przez powódkę opóźnienia w wypłacie wynagrodzeń, od kilku dni do tygodnia czasu co koreluje również z załączonymi do pozwu dokumentami w postaci potwierdzeń przelewów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo w ocenie Sądu zasługiwało na uwzględnienie.

Odnośnie należnego powódce odszkodowania, to Sąd zważył, że zgodnie z art. 94 pkt 5 k.p. pracodawca jest obowiązany terminowo i prawidłowo wypłacać wynagrodzenie za pracę. Niedopełnienie obowiązku wypłacenia wynagrodzenia w terminie i w czasie określonym w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy uzasadnia wystąpienie z roszczeniem o zapłatę należnego wynagrodzenia wraz z odsetkami.

W tym miejscu zaznaczyć trzeba, że pracodawca, który nie wypłaca pracownikowi w terminie całości wynagrodzenia, ciężko narusza swój podstawowy obowiązek z winy umyślnej, choćby z przyczyn niezawinionych nie uzyskał środków finansowych na wynagrodzenia.

Normy prawne zawarte w art. 55 § 1 ¹ k.p. przewidują możliwość rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia przez pracownika w następstwie ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków wobec pracownika. Podstawą wypowiedzenia przez pracownika umowy o pracę w trybie w/w artykułu może być istotne naruszenie jego interesów majątkowych.

W niniejszej sprawie strona pozwana nie kwestionowała faktu, iż nie wypłacała powódce i nie tylko jej ale i innym pracownikom wynagrodzenia za pracę w terminie, a zatem nastąpiło istotne naruszenie interesów majątkowych powódki, która z tego powodu narzekała na problemy finansowe i zmuszona była pożyczać pieniądze na bieżące wydatki, co uzasadniało jej żądanie zapłaty przez pozwaną odszkodowania w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, wynoszący trzy miesiące.

W związku z powyższym, uznając w tym zakresie roszczenie powódki za zasadne, Sąd orzekł o należnym jej odszkodowaniu w łącznej wysokości 10.890,00 zł jak w punkcie I wyroku.

O kosztach zastępstwa z urzędu i ich ściągnięciu od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Sanoku, Sąd orzekł jak w punkcie II i III wyroku oraz na podstawie przepisu art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Na podstawie przepisu art. 102 k.p.c. i uznając, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, Sąd w pkt IV wyroku odstąpił od obciążania pozwanego opłatą od pozwu na rzecz Skarbu Państwa.

Sędzia Sądu Rejonowego

Aldona Helińska  Hanus