Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sanoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2016r.

Sąd Rejonowy w Sanoku – Wydział IV Pracy w składzie:

Przewodniczący : SSR Elżbieta Domańska

Protokolant : Gabriela Bąk

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2016 r. w Sanoku sprawy

z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. (NIP: (...))

przeciwko pozwanej T. K. (PESEL: (...))

o zwrot świadczenia urlopowego

I.  z a s ą d z a od pozwanej T. K. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. kwotę 896,93 zł (słownie: osiemset dziewięćdziesiąt sześć złotych 93/100 gr) z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty;

II.  o d d a l a powództwo w pozostałym zakresie;

Sygn. akt IV P – Pm 3/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Sanoku z dnia 31 maja 2016 r.

Pozwem z dnia 7 stycznia 2015 r., skierowanym przeciwko pozwanej T. K., powód – Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w S. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od powódki kwoty 1 093,93 zł tytułem bezpodstawnego wzbogacenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 stycznia 2013 r. (tj. od dnia wypłaty pozwanej żądanej pozwem kwoty).

W uzasadnieniu żądania powód podał, że pozwana w okresie zatrudnienia na stanowisku głównej księgowej, w dniu 11 stycznia 2013 r. wypłaciła sobie świadczenie urlopowe za 2013 r., które to świadczenie jej nie przysługiwało, ponieważ nie skorzystała w tym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Dowodem na to są listy obecności, na których widnieją podpisy pozwanej, co świadczy o tym, że była obecna w pracy. Powód zaznaczył, że pozwana posiadała wiedzę na temat świadczeń urlopowych i zdawała sobie sprawę z tego, że wypłata ta była bezprawna./pozew – k. 3 - 4; ostateczne stanowisko procesowe – k. 65;/

W odpowiedzi na powyższe, pozwana T. K. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła w szczególności, że nie dokonała samowolnej wypłaty świadczenia urlopowego, albowiem pismem z dnia
3 stycznia 2013 r. zwróciła się do pracodawcy o wypłatę tego świadczenia informując go jednocześnie, że urlop wypoczynkowy w wymiarze 14 dni wykorzysta w styczniu lub lutym 2013 r., na co uzyskała zgodę i czego dowodem jest wypłacenie jej w dniu 11 stycznia 2013 r. świadczenia urlopowego.

Pozwana podniosła, że w styczniu 2013 r. uzyskała zgodę pracodawcy na skorzystanie z urlopu wypoczynkowego do końca 2013 r., ale zgodę tą pracodawca cofnął, po uprzednim wypłaceniu jej świadczenia urlopowego. W lipcu 2013 r. powód wyraził zgodę na skorzystanie przez nią z urlopu wypoczynkowego w okresie od 10 lipca do 10 sierpnia 2013 r., ale urlopu tego nie wykorzystała w całości, albowiem w tym czasie powód nakazał jej okresowe przebywanie w pracy. Stąd też na liście obecności w lipcu 2013 r. widoczne są ślady wymazanej litery „U” pod jej podpisami.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana podniosła również, iż ustawową przesłanką uzasadniającą otrzymanie przez pracownika świadczenia urlopowego jest udzielenie pracownikowi urlopu, a nie jego faktyczne wykorzystanie. Ponadto stwierdziła, że wbrew twierdzeniom strony powodowej nie posiadała szczególnej wiedzy na temat świadczenia urlopowego. Jej wiedza jako księgowej ogranicza się do kwestii związanych z rachunkowością, podatkami i ubezpieczeniami społecznymi. Stwierdziła również, że nie jest już wzbogacona, albowiem świadczenie to wydała na zaspakajanie zwykłych codziennych potrzeb. Nie zadbała o dokumentowanie tych wydatków, ponieważ nie spodziewała się, że będzie to konieczne. Powołując się na doświadczenie życiowe stwierdziła, że kwota jaką wypłacił jej pracodawca, tj. 896,93 zł nie pozwala na poczynienie zakupów dóbr trwałych o istotnej wartości. Wskazując na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 maja 1986 r. (Sygn. akt IV PR 176/85) podniosła, że nie musiała liczyć się z obowiązkiem zwrotu świadczenia skoro nie wprowadziła powoda w błąd i żadnym bezprawnym działaniem nie nakłoniła go do wypłaty tego świadczenia. Końcowo stwierdziła, że jej ewentualna odpowiedzialność odszkodowawcza względem powoda z tytułu nienależytego wykonania obowiązku pracowniczego poprzez bezpodstawne wypełnienie druku polecenia przelewu - o ile w ogóle on istnieje - sprawia, że roszczenie powoda przedawniło się. Stosownie bowiem do treści art. 291 § 2 k.p. termin przedawnienia roszczenia odszkodowawczego pracodawcy wynosi 1 rok od dnia powzięcia wiadomości o szkodzie. Przyjmując, że o powstaniu szkody można mówić w grudniu 2013 r. stwierdzić trzeba, że powód wytoczył powództwo już po upływie terminu przedawnienia tego roszczenia. /odpowiedź na pozew z załącznikami – k. 11 - 15; ostateczne stanowisko procesowe pozwanej – k. 65;/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana T. K. ma 53 lata. W dniu 18 maja 1990 r. ukończyła (...)w Zespole Szkół (...) w S. o kierunku społeczno – prawnym, natomiast w dniu 19 czerwca 1998 r. (...)w Zespole Szkół (...) w S. uzyskując zawód technika ekonomisty o specjalności ekonomia i organizacja przedsiębiorstwa.

(dowód: oświadczenie pozwanej złożone do protokołu rozprawy w dniu 04.04.2016 r. – k. 33; świadectwo ukończenia (...) w dniu 18 maja 1990 r. – k. 23 teczki A akt osobowych powódki, dyplom ukończenia (...)z dnia 19 czerwca 1998 r. – k. 22 teczki A akt osobowych pozwanej;)

Pozwana zatrudniona była u strony powodowej od dnia 1 kwietnia 1997 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo na stanowisku referenta administracyjno – księgowego, a następnie głównego księgowego. W dniu
19 grudnia 2013 r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 marca 2014 r. Przyczyną rozwiązania stosunku pracy była likwidacja stanowiska głównej księgowej z powodu złej sytuacji finansowej strony powodowej i uchwalenie przez Radę Nadzorczą powoda nowej struktury organizacyjnej, która nie uwzględniała powyższego stanowiska. Prowadzenie księgowości powód powierzył podmiotowi zewnętrznemu.

( dowód: umowy o pracę z dnia 1 kwietnia 1997 r. – k. 16 teczki A akt osobowych, z dnia 30 kwietnia 1997 r. – k. 17 teczki A akt osobowych, 30 czerwca 1997 r. – k. 18 teczki A akt osobowych; oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z dnia 18 grudnia 2013 r. –
k. 38 teczki B akt osobowych pozwanej; fakty znane Sądowi z urzędu ze spraw prowadzonych przed Sądem Pracy – Sądem Rejonowym w S. pod Sygn. akt IV P 24/15 i IV P 364/13 oraz bezsporne między stronami w niniejszej sprawie;)

Prezesem Zarządu Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. w okresie od 2007 r. do dnia 30 kwietnia 2014 r. był J. M., natomiast od dnia 1 maja 2013 r. do dnia 31 stycznia 2015 r. W. K..

Pismem z dnia 3 stycznia 2013 r. pozwana zwróciła się do powoda o wypłacenie jej świadczenia urlopowego w styczniu bądź w lutym 2013 r. z jednoczesnym wskazaniem, że urlop w wymiarze 10 dni wykorzysta do dnia 30 kwietnia 2013 r. Z treścią powyższego pisma zapoznał się ówczesny zastępca Prezesa Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. T. W. (1), co potwierdził własnoręcznym podpisem na piśmie pozwanej. Zarząd Spółdzielni podjął decyzję o wypłaceniu powódce świadczenia urlopowego za 2013 r. i świadczenie to, w kwocie 896,93 zł zostało pozwanej wypłacone przelewem (podpisanym przez Zastępcę Prezesa Spółdzielni T. W. (1) i T. K. jako główną księgową) w dniu 11 stycznia 2013 r.

W styczniu 2013 r. T. W. (1) wypowiedziano umowę o pracę, zobowiązując go do wykorzystania w okresie wypowiedzenia urlopu wypoczynkowego. W związku z koniecznością udania się na urlop T. W. (1) poprosił pozwaną, aby przełożyła swój urlop wypoczynkowy na później. W tym czasie Spółdzielnia zatrudniała tylko dwóch pracowników, tj. T. W. (1) i T. K., wobec czego powódka musiała przełożyć urlop wypoczynkowy, zwłaszcza, że w Spółdzielni miała być przeprowadzona lustracja i przynajmniej jeden jej pracownik musiał być obecny, by przedstawić lustratorowi potrzebne dokumenty.

W dniu 26 czerwca 2013 r., w trakcie pełnienia funkcji Prezesa strony powodowej przez W. K., pozwana zwróciła się do powoda z pisemnym wnioskiem o udzielenie jej urlopu wypoczynkowego w miesiącu lipcu 2013 r.. W. K. udzielił wówczas pozwanej urlopu wypoczynkowego na okres od dnia 10 lipca 2013 r. do dnia 10 sierpnia 2013 r., ale z urlopu tego pozwana w pełni nie skorzystała. W okresie tym przebywała na urlopie wypoczynkowym „w kratkę” - urlop ten przerywała przychodząc do pracy. Na urlopie przebywała w dniach: 12, 17, 18, 19, 22, 29, 30 i 31 lipca oraz 1, 2, 6, 7, 8 i 9 sierpnia. W tym czasie, jak i w całym 2013 r. nie skorzystała z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

W lipcu i sierpniu 2013 r. pozwana przerywała urlop wypoczynkowy z własnej inicjatywy. Nie została odwołana z urlopu, natomiast W. K. nie pytał jej dlaczego przychodzi do pracy i pracuje, skoro ma być na urlopie, ponieważ chciał w ten sposób uniknąć kolejnej sytuacji konfliktowej. W tym czasie między nim i jego zastępcą B. S., a pozwaną panowała bardzo zła atmosfera. W głównej mierze ta zła, napięta sytuacja wynikała z problemów finansowych Spółdzielni, już wówczas wiadomym było, że nastąpi likwidacja stanowiska głównej księgowej i pozwana zostanie zwolniona z pracy. W okresie od dnia 11 czerwca 2013 r. do dnia 14 czerwca 2013 r. została przeprowadzona lustracja problemowa w zakresie finansów Spółdzielni za 2012 r., w ramach której kontrolujący stwierdzili, iż pogłębiający się wynik ujemny w gospodarce zasobami mieszkaniowymi może doprowadzić do utraty płynności finansowej Spółdzielni. Sporządzone przez pozwanego wyliczenie oszczędności wskazywało, iż koszty roczne związane z utrzymaniem księgowości wynoszą 63 443,04 zł. Na Walnym Zgromadzeniu Członków strony powodowej w dniu 27 czerwca 2013 r. 31 jej członków złożyło pisemny wniosek o likwidację stanowiska głównego księgowego i powierzenie całości spraw finansowo – księgowych biegłemu rewidentowi, uzasadniając powyższe pogarszającą się sytuacją finansową Spółdzielni. W celu ograniczenia kosztów Rada Nadzorcza Spółdzielni uchwałą z dnia 2 września 2013 r. uchyliła Regulamin wynagradzania pracowników Spółdzielni, który przewidywał dla pracowników inne świadczenia pieniężne oprócz przysługującego im wynagrodzenia zasadniczego. Konsekwencją powyższego było wypowiedzenie T. K. i Prezesowi Spółdzielni warunków wynagradzania określonych ich umowami o pracę.

Przychodząc do pracy w lipcu i sierpniu 2013 r., w dniach, w których zgodnie z wnioskiem o udzielenie urlopu i kartą urlopową pozwana miała przebywać na urlopie wypoczynkowym, pozwana wykonywała czynności pracownicze na rzecz powoda, ale czynności tych nie musiała wykonywać. W tym czasie w Spółdzielni zatrudnieni byli W. K. i B. S., którzy mogli wykonać czynności, które przychodząc do pracy wykonywała pozwana, w tym rozliczyć czynsze, czy zużycie wody, bądź zlecić te czynności komuś z zewnątrz. W lipcu i sierpniu 2013 r. pozwana nie została odwołana z urlopu przez pracodawcę; przed i po 10 lipca 2013 r. W. K. nie robił pozwanej problemów z wykorzystaniem przez nią w 2013 r. urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Pozwana znając swój zakres zadań w tym czasie, mogła również tak zorganizować sobie pracę, by z obowiązków, które wówczas na niej ciążą wywiązać się przed udaniem na urlop, skoro uznała, iż udanie się przez nią na urlop w okresie od 10 lipca do 10 sierpnia jest możliwym.

(dowód: zeznania świadków: J. M. – k. 33, W. K. – k. 64; pismo pozwanej z dnia 03.01.2013 r. skierowane do powoda – k. 15 i akta osobowe pozwanej przy aktach sprawy; potwierdzenie przelewu – k. 38; pismo pozwanej z dnia 26.06.2013 r. – k. 31 akt sprawy i k. 31 część C akt osobowych pozwanej przy aktach sprawy; karty urlopowe – część C i listy obecności (karty bez numerów) akt osobowych pozwanej przy aktach sprawy; informacja o stanie urlopów wypoczynkowych pozwanej – k. 20; częściowo przesłuchanie pozwanej – k. 33 – 34; przesłuchanie A. K. w charakterze strony pozwanej –
k. 33;)

Dokonane w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne Sąd oparł o wskazany wyżej materiał dowodowy, uznając go za wystarczający do poczynienia stosownych ustaleń i rozstrzygnięcia na tej podstawie przedmiotowej sprawy.

Przede wszystkim Sąd dał wiarę dokumentom zebranym w aktach osobowych pozwanej oraz pozostałym przedłożonym przez strony dokumentom, albowiem dokumenty te nie budzą żadnych wątpliwości zarówno co do ich formy, jak i treści, znalazły potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych w sprawie osób, w tym w zeznaniach powódki.

Na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków: J. M. i W. K. Sąd oparł się jako jasnych, konkretnych, korelujących z zebranymi w sprawie dowodami z dokumentów, zasadami logicznego myślenia i doświadczeniem życiowym. Na zeznaniach pozwanej T. K. Sąd oparł się w zakresie niespornych między stronami faktów oraz faktów znajdujących potwierdzenie w dowodach w dokumentów oraz w zeznaniach wyżej wskazanych świadków i A. K.. Sąd nie dał wiary pozwanej co do tego, że w lipcu 2013 r. została odwołana z urlopu, albowiem postępowanie dowodowe nie potwierdziło tych słów pozwanej. W aktach osobowych pozwanej brak jest jakiegokolwiek dokumentu, który świadczyłby o tym, że pozwana z urlopu tego została faktycznie odwołana. Zdaniem Sądu, w świetle okoliczności faktycznych ujawnionych w niniejszej sprawie i w sprawach, które toczyły się przed Sądem pracy – Sądem Rejonowym w S. pod Sygn. akt IV P 24/14 i IV P 364/13, w sytuacji tak napiętych relacji pomiędzy pozwaną a W. K., gdyby pozwana faktycznie została odwołana z urlopu to poprosiłaby o wyrażenie przez W. K. decyzji o odwołaniu jej z urlopu nie w formie ustnej, lecz pisemnej. Na przesłuchaniu A. K. Sąd oparł się w zakresie niespornych między stronami faktów oraz faktów znajdujących potwierdzenie w pozostałych zebranych dowodach.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. jest uzasadnione co do kwoty 896,93 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
1 stycznia 2014 r., wobec czego Sąd uwzględnił je w tym zakresie, natomiast w pozostałej części żądanie powoda oddalił jako niezasadne.

W toku postępowania w przedmiotowej sprawie ustalono, że w 2013 r. pozwana T. K. pozostawała w zatrudnieniu u strony powodowej i pismem z dnia 3 stycznia 2013 r. zwróciła się do powoda o wypłatę świadczenia urlopowego za 2013 r., które to świadczenie w kwocie 896,93 zł zostało jej wypłacone w styczniu 2013 r.

Rozpoznając przedmiotową sprawę, z uwagi na prezentowane przez strony stanowiska Sąd obowiązany był zbadać, czy świadczenie urlopowe zostało wypłacone pozwanej nienależnie (jak podnosił powód), a jeśli tak, to czy pozwana jest wzbogacona czy też nie, gdyż (jak podniosła) świadczenie to wydała w sposób i na cel zwalniający ją z obowiązku zwrotu tego świadczenia.

Przechodząc do rozważań dotyczących meritum sprawy w pierwszej kolejności wskazać trzeba, że w świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego nie budzi żadnych wątpliwości, iż powód przyjął na siebie obowiązek wypłaty świadczeń urlopowych zatrudnianym pracownikom, tak więc, stosownie do treści art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych pozwana T. K. nabywała prawo do tego świadczenia, wypłacanego raz w roku, w przypadku skorzystania w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Wskazać w tym miejscu należy, iż okres co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych oznacza wszystkie kolejno następujące po sobie dni kalendarzowe, a więc zarówno dni robocze, dni harmonogramowo wolne od pracy, dni wolne z tytułu – 5 – dniowego tygodnia pracy oraz niedziele i święta. Nie skorzystanie przez pracownika z urlopu w takim wymiarze pozbawia go prawa do świadczenia urlopowego. W wypadku pracownika zatrudnionego w pełnym wymiarze etatu w podstawowym systemie czasu pracy (tak jak w przypadku pozwanej) faktyczne wykorzystanie 10 dni urlopu wystarczy do skorzystania ze świadczenia urlopowego. /Komentarz do art. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych aut. Barbary Tomaszewskiej, System Informacji Prawnej Lex LEX OMEGA dla Sądów 2015/

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 5a tej ustawy pracodawca (powód) miał obowiązek wypłacić pozwanej świadczenie urlopowe nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie tego urlopu.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że pozwana w dniu
3 stycznia 2013 r. wystąpiła do powoda z pisemnym wnioskiem o wypłatę świadczenia urlopowego za 2013 r. wskazując jednocześnie, że urlop wypoczynkowy wykorzysta do dnia 30 kwietnia 2013 r. Pozwany wniosek o wypłatę tego świadczenia uwzględnił, o czym świadczy fakt wypłaty pozwanej z tego tytułu w styczniu 2013 r. przelewem kwoty 896,93 zł. Do końca kwietnia
2013 r., pomimo pisemnej deklaracji, pozwana z urlopu w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych jednak nie skorzystała. Co istotne z urlopu w takim wymiarze T. K. nie skorzystała w ciągu całego 2013 r. Postępowanie dowodowe wykazało, że w lipcu 2013 r. – wbrew twierdzeniom zawartym w odpowiedzi na pozew i stanowisku prezentowanym przez pozwaną bezpośrednio przed Sądem – pozwana nie została odwołana z urlopu przez pracodawcę. Udzielony bowiem pozwanej przez W. K. urlop w okresie od 10 lipca 2013 r. do 10 sierpnia 2013 r. pozwana przerywała wyłącznie z własnej inicjatywy, z przyczyn nie dotyczących pracodawcy. Słuchany przez Sąd W. K. wyjaśnił powody, dla których godził się na wykonywanie pracy przez pozwaną w okresie jej urlopu i te jego słowa, w powiązaniu z całokształtem okoliczności ujawnionych w tej sprawie uznać trzeba za przekonywujące. W toku postępowania pozwana nie wykazała, aby w okresie pełnienia funkcji Prezesa Zarządu Spółdzielni przez W. K., W. K. uniemożliwiał jej skorzystanie z urlopu wypoczynkowego w wymiarze, o którym mowa w art. 3 ust. 5 przywołanej wyżej ustawy, co uprawnia przyjęcie, że pozwana nie skorzystała z prawa do takiego urlopu z własnego wyboru. A zatem skoro w 2013 r. T. K. nie przebywała na urlopie w wymiarze, o którym mowa w art. 3 ust. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych i fakt ten nie wynikał z przyczyn dotyczących pracodawcy, to stwierdzić trzeba, że świadczenie urlopowe jej nie przysługiwało i powinna je powodowi jako nienależne zwrócić. Należy zauważyć, iż poprzez wypłatę świadczenia urlopowego realizowany jest cel jakiemu wypłata ta ma służyć, czyli korzystanie z urlopu wypoczynkowego w roku kalendarzowym i jest należne również w razie jego niewykorzystania przez pracownika w razie odwołania go z urlopu z powodu szczególnych potrzeb pracodawcy. Gdy jednak inicjatywa przesunięcia urlopu należy do pracownika lub wynika z przyczyn jego dotyczących, jak w powyższej sprawie, wypłatę takiego świadczenia należy uznać za nienależna.

Stosownie do treści art. 300 k.p., w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunków pracy stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Zastosowanie przepisów kodeksu cywilnego do stosunków pracy dotyczy różnorakich kwestii, należy do nich między innymi bezpodstawne wzbogacenie/Komentarz do art. 300 k.p. aut. Ludwika Florka, tyt. Prawo pracy w kodeksie cywilnym, LEX/.

Zgodnie z treścią art. 405 k.c. przesłankami bezpodstawnego wzbogacenia są: wzbogacenie jednego podmiotu, zubożenie drugiego podmiotu, związek między wzbogaceniem a zubożeniem, a także brak podstawy prawnej dla wzbogacenia.

Wzbogacenie polega na uzyskaniu jakiejkolwiek korzyści majątkowej w dowolnej postaci. Oznacza zwiększenie aktywów, albo zmniejszenie pasywów
(tj. powiększenie majątku o coś o co nie powinien był on się powiększyć, albo zmniejszenie o coś o co nie powinien się był on pomniejszyć). Zubożenie polega zaś na poniesieniu uszczerbku, tj. pomniejszeniu się majątku o coś o co majątek nie powinien się pomniejszyć, czy też o niepowiększenie się majątku o coś o co powinien był się powiększyć. Pomiędzy zubożeniem jednej osoby a wzbogaceniem innej musi istnieć związek, albowiem korzyść majątkowa musi zostać uzyskana kosztem innej osoby.

Wszystkie powyższe przesłanki w rozpoznawanej sprawie spełniły się, albowiem jak ustalono majątek pozwanej bez podstawy prawnej powiększył się kosztem majątku powoda o kwotę 896,93 zł.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana podniosła, że nie jest już wzbogacona, albowiem świadczenie to wydała na zaspakajanie zwykłych codziennych potrzeb, a co za tym idzie obowiązek jego zwrotu wygasł (art. 409 k.c. w zw. z art. 300 k.p.). Zdaniem Sądu, z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić, albowiem w przypadku świadczenia urlopowego nie występuje analogiczna sytuacja, jak w przypadku wypłaty pracownikowi, bez jego winy i świadomości, nienależnego wynagrodzenia za pracę. Wynagrodzenie za pracę bowiem co do zasady jest przeznaczane przez pracownika na bieżące codzienne utrzymanie i z reguły pracownik zużywa je na własne potrzeby w taki sposób, że nie jest już wzbogacony. Jeżeli chodzi natomiast o świadczenie urlopowe to jego cel jest zupełnie inny. Świadczenie to jest ściśle związane z korzystaniem przez pracownika z urlopu wypoczynkowego i ma pokryć, choćby w części, wydatki związane wyłącznie z tym wypoczynkiem. Skoro pozwana nie skorzystała z urlopu wypoczynkowego w wymiarze uprawniającym do świadczenia urlopowego to nie można przyjąć, że wypłacone przez powoda świadczenie na ten wypoczynek zużyła i wypłaconej z tego tytułu kwoty nie ma obowiązku zwrócić powodowi jako bezpodstawnego wzbogacenia.

Końcowo w tej kwestii wskazać trzeba, że na podstawie art. 291 § 1 k.p. roszczenie ze stosunku pracy ulega przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia, w którym stało się wymagalne. W przypadku urlopu wypoczynkowego bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się ostatniego dnia roku kalendarzowego, w którym pracownik uzyskał prawo do urlopu. Bieg terminu przedawnienia świadczenia urlopowego rozpoczyna się w ostatnim dniu roku kalendarzowego, w którym pracownik powinien otrzymać świadczenie. /Komentarz do art. 3 ustawy o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych aut. Barbary Tomaszewskiej, System Informacji Prawnej Lex (LEX OMEGA dla Sadów 2015). Skoro pozwana mogła skorzystać z urlopu do końca 2013 r., powód mógł zażądać od niej zwrotu wypłaconej kwoty świadczenia urlopowego najwcześniej w dniu 1 stycznia 2014 r. Tak więc w dniu wystąpienia powoda do Sądu z pozwem przeciwko pozwanej roszczenie nie było przedawnione.

Z uwagi na to, że pozwanej – jak wynika z dowodu przelewu - wypłacono tytułem świadczenia urlopowego kwotę 896,93 zł i w tym zakresie powód wykazał zasadność dochodzonego pozwem roszczenia Sąd, stosując przepisy art. 405 k.c. i art. 481 k.c. w zw. z art. 300 k.p., zasądził od pozwanej T. K. na rzecz powoda Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w S. kwotę 896,93 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 stycznia 2014 r. do dnia zapłaty (pkt I wyroku), natomiast w pozostałym zakresie powództwo oddalił (pkt II wyroku). O odsetkach Sąd orzekł od dnia 1 stycznia 2014 r. ze względu na to, że pozwana mogła skorzystać z prawa do urlopu w wymiarze uprawniającym do świadczenia urlopowego za 2013 r. do końca 2013 r. i dopiero z dniem 1 stycznia 2014 r. powstał po jej stronie obowiązek zwrotu pobranego nienależnie świadczenia, z którego to obowiązku nie wywiązała się popadając w opóźnienie.

Sędzia Sądu Rejonowego

Elżbieta Domańska

Z.: proszę),

1.  Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi pozwanej.

2.  Kal. 14 dni.

Sędzia Sądu Rejonowego

Elżbieta Domańska