Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Sanoku

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 marca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Sanoku I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Krzysztof Dziewulski

Protokolant: sekretarz sądowy Aleksandra Pondel

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2024r. w Sanoku

na rozprawie

sprawy z powództwa E. S.

przeciwko Bankowi (...) S.A. z siedzibą W.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo.

II.  Kosztami postępowania obciąża powoda.

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 28 marca 2024 r.

Powód E. S. wniósł do Sądu Rejonowego w Sanoku 20 lutego 2023 roku pozew przeciwko pozwanemu bankowi (...) S.A. w W. o zasądzenie kwoty 39 454 zł 31 z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu od dnia zapłaty oraz kosztów postępowania w tym opłaty i ewentualnego zastępstwa procesowego. Żądał także przypozwania komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w Brzozowie A. P.. W uzasadnieniu wskazał, iż w 2013 roku kupił od dłużnika M. U. (1) samochód ciężarowy, który podlegał komorniczemu zajęciu, o czym nie było żadnej informacji. Dochodzona przez powoda kwota wynika z poniesienia przez niego kosztów związanych z utrzymaniem rzeczy w szczególności remontu samochodu, opłat związanych z ubezpieczeniem OC, przeglądów technicznych i parkowania pojazdu na swoim placu.

26 kwietnia 2023r. odpis pozwu z wnioskiem o przypozwanie i stosownym pouczeniem doręczono komornikowi sądowemu przy Sądzie Rejonowym w Brzozowie jednak komornik do dnia zamknięcia rozprawy nie wstąpił do sprawy i nie złożył żadnej odpowiedzi.

Pozwany bank (...) S.A. z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew z 2 czerwca 2023 roku (karta 27) wniósł o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu wskazał, iż kwestionuje powództwo w zakresie zasady i wysokości oraz , iż roszczenie powinien powód kierować do sprzedającego pojazd M. U. (1). Dodatkowo pozwany zarzucił przedawnienie roszczeń, wskazując iż powód miał wiedzę o wadzie prawnej pojazdu już trzydziestego października 2013 roku.

28 sierpnia 2023 roku powód złożył pismo procesowe, w którym podtrzymał stanowisko zawarte w pozwie, wskazując dodatkowo w uzasadnieniu tego pisma , iż roszczenia mają charakter związany z bezpodstawnym wzbogaceniem pozwanego i poniesioną szkodą przez powoda.

Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku 26 marca 2024 roku pełnomocnik powoda podtrzymał stanowisko zawarte w pismach procesowych wskazując, iż podstawą żądania powoda są przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Prowadzący postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikom M. U. (2) i M. U. (1) Komornik Sądowy przy SR w Brzozowie A. P. 23.02.2011 r. dokonała zajęcia ruchomości m.in. w postaci samochodu marki V. (...) o nr rej. (...), rok produkcji 1997, nr ident. (...). Z czynności tej został sporządzony protokół. Zajęte ruchomości oddano pod dozór dłużnika, którego pouczono o obowiązkach dozorcy. Jednocześnie Komornik Sądowy wezwał M. U. (2) i M. U. (1) do wskazania w terminie 7 dni osób trzecich, których prawa zostały naruszone w wyniku dokonanej czynności zajęcia. Komornik Sądowy zwrócił się także do Starostwa Powiatowego w B. (Wydział Komunikacji) o dokonanie odpowiednich adnotacji w kartotece zajętego pojazdu. Pismem z dnia 15.03.2011 r. Starostwo Powiatowe poinformowało Komornika Sądowego A. P., że w dniu 15.03.2011 r. dokonano żądanej adnotacji w ewidencji tamtejszego urzędu.

Pomimo komorniczego zajęcia 10.04.2013 r. w S. M. U. (1) sprzedał E. S. prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą pod nazwą (...) (komis samochodowy) wyżej opisany pojazd marki V. (...). za kwotę 10.000,00 zł. M. U. (1) oświadczył, że sprzedawany przez niego pojazd stanowi jego wyłączną własność, jest wolny od wad prawnych i praw osób trzecich, nie toczy się żadne postępowanie, którego przedmiotem jest ten pojazd, a pojazd nie stanowi także przedmiotu zabezpieczenia. Pojazd został wydany kupującemu w dniu podpisania umowy. W tym samym dniu sprzedający otrzymał cenę sprzedaży. M. U. (1) informował E. S., iż musi pilnie sprzedać ten pojazd, bo wraca za granicę i potrzebuje zakupić bilet powrotny do USA. E. S. obejrzał pojazd, nie było na nim żadnych śladów dokonanego zajęcia komorniczego. Przeanalizował również dokumentację pojazdu, sprawdził kartę pojazdu, w której nie było żadnych adnotacji urzędowych. Odebrał od M. U. (1) kluczyki do pojazdu i dokumentację pojazdu. Samochód pozostawił u siebie w komisie. E. S. odprowadził podatek do US od dokonanej czynności cywilnoprawnej.

W dniu 23.10.2013 r. E. S. dokonał sprzedaży ww. pojazdu na rzecz M. J. za kwotę 10.500,00 zł. M. J. dokonał w pojeździe kilku napraw serwisowych i po około 2 tygodniach udał się do Wydziału Komunikacji, by przerejestrować samochód na siebie. Został wówczas poinformowany, że pojazd jest zajęty w toku postępowania egzekucyjnego. M. J. po uzyskaniu tej informacji udał się do E. S. oczekując "anulowania umowy" i zwrotu pieniędzy. W dniu 30.10.2013 r. M. J. i E. S. podpisali "oświadczenie ugody" na mocy której przedmiotowy pojazd został zwrócony E. S., zaś ten zwrócił M. J. zapłaconą kwotę sprzedaży.

W dniu 29.10.2013 r. w kancelarii Komornika Sądowego A. P. stawił się powód E. S., który okazał organowi egzekucyjnemu umowę kupna - sprzedaży pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...), z dnia 10.04.2013 r.

Pismem z dnia 21.11.2013 r. Komornik Sądowy A. P. poinformowała E. S. o możliwości złożenia w terminie miesiąca od dnia otrzymania tego zawiadomienia powództwa przeciwegzekucyjnego z żądaniem zwolnienia zajętego pojazdu marki V. spod postępowania egzekucyjnego. Tego rodzaju powództwo E. S. wytoczył, niemniej jednak z uchybieniem ustawowego terminu. Powództwo o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji zostało prawomocnie oddalone.

W dniu 14.01.2015 r. Prokuratura Rejonowa w Brzozowie wszczęła śledztwo w sprawie udaremniania wykonania egzekucji komorniczej przez M. U. (1) w dniu 10.04.2013 r. poprzez sprzedaż E. S. zajętego w dniu 08.03.2011 r. samochodu a to na skutek zawiadomienia dokonanego przez Komornika Sądowego. M. U. (1) został, wyrokiem Sądu Rejonowego w Sanoku uznanym za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu tj. występku z art. 300 §2 k.k. oraz tego ,że działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej za pomocą wprowadzenia w błąd doprowadził E. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci 10 tys. zł sprzedając mu samochód , którym nie miał prawa dysponować tj. popełnienia czynu z art. 286 §1 k.k. Za oba przestępstwa wymierzono mu karę oraz orzeczono obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz E. S. kwoty 10 tys. zł. Powód na rozprawie w dniu 26 marca oświadczył ,że M. U. (1) w 2023r. zwrócił mu kwotę 10 tys. zł.

Od chwili zakupu tj. od 10 kwietnia 2013r przedmiotowy pojazd znajduje się w posiadaniu E. S., który z własnej woli wyremontował go, ubezpieczał, opłacał przeglądy i przechowywał na swoim firmowym parkingu.

Przed Sądem Rejonowym w Sanoku toczyła się sprawa wniosku E. S. zasiedzenie ruchomości, a to przedmiotowego samochodu. Wniosek ten został prawomocnie oddalony w sprawie I Ns 158/19.

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego na to dokumentów dołączonych do pozwu, odpowiedzi na pozew , dalszych pism procesowych stron, dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w II K 170 / 16, I Ns 158 / 19, akt komornika przy Sądzie Rejonowym w Brzozowie k.m. (...), akt Sądu Rejonowego w Brzozowie I C 23 / 15 , sądu gospodarczego w Krośnie V GC 291/ 14. Stan faktyczny sprawy w jest bezsporny. Został ustalony nie tylko przez prokuraturę , sąd karny, ale i sądy cywilne w sprawach wskazanych wyżej. Przebieg wydarzeń potwierdza sam powód w swoich zeznaniach jednak wyciąga odmienne wnioski w zakresie zastosowania przepisów prawa niż prokuratura , sądy czy komornik. Sąd pominął dowód z zeznań powoda w zakresie w jakim nie pokrywają się z ustaleniami stanu faktycznego oraz dowody ze zgłaszanych dokumentów i opinii biegłego, które miałyby doprowadzić do ustalenia wysokości kosztów, jakie poniósł na utrzymanie samochodu albowiem były to ustalenia zbędne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd zważył co następuje:

Nawiązując do wyżej wskazanych wniosków dowodowych i okoliczności, które miałyby być nimi wykazane należy wskazać ,że wykazywanie ich było zbędne ze ,względu na fakt iż powództwo nie zostało skierowane wobec osoby, która powinna być w sprawie stroną pozwaną.

W ocenie sądu, całokształt materiału dowodowego wskazuje, iż bank (...) S.A .w W. nie posiada legitymacji biernej w niniejszym procesie.

Powód zakupił samochód obciążony wadą prawną w postaci zajęcia komorniczego. O istnieniu tej wady sprzedający - dłużnik M. U. (1)(będący również dozorcą rzeczy) nie powiadomił go przy zawarciu umowy. Powód pomimo tego dowiedział się o istnieniu wady najpóźniej w dniu 30 października 2013 roku, gdyż zawarł umowę ugody z M. J. o zwrocie wzajemnych świadczeń. Od tej chwili na własne ryzyko podejmował czynności związane z parkowaniem tego samochodu, utrzymywaniem go i poniesieniem kosztów jego eksploatacji w postaci ubezpieczenia i okresowych przeglądów.

Podnoszony przez powoda zarzut , iż komornik nie umieścił znaków zajęcia w rzeczonym samochodzie a wydział komunikacji nie uczynił stosownego wpisu w karcie pojazdu nie ma dla tej sprawy żadnego znaczenia. Świadczy o tym fakt , iż wada została ujawniona przy próbie rejestracji przez nowego nabywcę M. J.. On również nie wiedział przy zakupie ,że samochód jest zajęty przez komornika . Jednak gdy dowiedział się o zajęciu , niezwłocznie podjął odpowiednie działania by z umowy się wycofać . W przeciwieństwie do niego, E. S. nie podjął jakichkolwiek starań by skorzystać ze swoich uprawnień kupującego rzecz obciążoną wadą i zdecydował o pozostawieniu pojazdu u siebie na parkingu. W ten sposób , z własnej woli przejął w sposób nieuprawniony od dłużnika dozór nad ruchomością. W tej sytuacji brak jest podstaw do uznania, iż pozwany Bank wzbogacił się bezpodstawnie kosztem powoda czy też był beneficjentem domniemanej umowy prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia. Nie zaistniały przesłanki z artykułu 405 kodeksu cywilnego i 753 § 2 kodeksu cywilnego wobec pozwanego Banku , dlatego też powództwo należało oddalić, o czym sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Powyższe orzeczenie powoduje, iż powód został obciążony kosztami postępowania, które poniósł do tej pory( brak wniosku pozwanego o zasądzenie kosztów) w trybie art. 98 § 1 k.p.c.